Parafie

Parafia pw. Wszystkich Świętych

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 7:00, godz. 8:30, godz. 10:00, godz. 11:30, godz. 18:00, godz. 20:00, godz. 13:00, godz. 16:00 (Sieradz); godz. 8:00, godz. 10:30 (Sieradz)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 7:00, godz. 8:00, godz. 18:00 (Sieradz); godz. 6:30 (Sieradz)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 7:00, godz. 8:00, godz. 18:00 (Sieradz); godz. 6:30 (Sieradz)

Księża

• ks. Marian Bronikowski - Proboszcz
• ks. Przemysław Strzelczak - Wikariusz
• ks. Janusz Małecki - Wikariusz
• ks. Mateusz Brzeziński - Wikariusz
• ks. Zygmunt Majdziński - Rektor kościoła
• ks. Mariusz Śliwiński - Proboszcz wojskowy
• ks. Marek Musielak - Kapłan emeryt

Kościoły

• kościół pw. Wszystkich Świętych - Sieradz
• kościół pw. Świętego Stanisława Biskupa i Męczennika - Sieradz
• kaplica pw. Świętego Kajetana - Sieradz
• kościół pw. Chrystusa Odkupiciela i Najświętszego Imienia Maryi - Sieradz
• kościół pw. Ducha Świętego - Sieradz
• kaplica [bez wezwania] -

Historia parafii

Nazwa miasta Sieradz podlegała licznym zmianom. Najdawniejsza Sira, później Syraz (1145), Syradz, Sirazia, Siracz (1225), kronikarz Marcin Bielski zwie je Siradz. Wincenty Kadłubek w paru miejscach zaznacza o istnieniu Sieradza. Gród kasztelański wzmiankowany w 1136 r. Prawa miejskie otrzymał zapewne przed 1268 r. Od połowy XIII w. stolica księstwa, później Ziemi Sieradzkiej i od w. XIV do 1793 r. województwa sieradzkiego. Miejsce synodów biskupich od 1233 r. i zjazdów politycznych w drugiej połowie w. XIV i w. XV. Niszczone przez liczne najazdy i pożary w. XIII, w 1331 r. przez Krzyżaków. Odbudowane po połowie XIV w. przez Kazimierza Wielkiego, otrzymało mury obronne i nowy zamek. Miasto niszczone pożarami, m.in. w 1447 r. i 1510 r., zniszczone przez wojny szwedzkie po połowie w. XVII i początku w. XVIII, podupadło. Od 1793 r. stolica powiatu. Mury obronne jak i zamek zostały ostatecznie rozebrane w 1800 r. Parafia erygowana w XII w. (do 1818 r. w archid. gnieźnieńskiej). Z parafii tej został erygowany szereg dzisiejszych parafii sieradzkich. Kościół parafialny pierwotny pw. Wszystkich Świętych został spalony przez Tatarów w 1278 r., po odbudowie zniszczony w 1292 r. przez Czechów i w 1331 r. przez Krzyżaków. W XIII w. istniała koło zamku kaplica publiczna pw. św. Marcina. W 1426 r. zbudowano na zamku kaplicę pw. Rozesłania Apostołów. Została ona spalona w 1588 r. Przy tej kaplicy w drugiej połowie w. XV powstała kapituła kolegiacka sieradzka, przeniesiona po 1588 r. do kościoła Trójcy Świętej, wybudowanego w miejscu kaplicy św. Marcina. Kościół Trójcy Świętej rozebrano w 1780 lub w 1786 r. Kaplica publiczna na Przedmieściu Krakowskim (wieś Góra lub Góra Poświętna) zbudowana pw. św. Mikołaja przed 1447 r. została rozebrana w 1812 r. Obecny kościół parafialny, odbudowany przez Kazimierza Wielkiego ok. 1370 r., restaurowany ponownie w 1447 r., przerabiany w XVI w. Budowa wieży zakończona w 1585 r. W 1658 r. odbudowana kaplica Pana Jezusa. Kościół zniszczony pożarem w 1645 r., odbudowany w latach 1648–1682, z założeniem nowych sklepień. Restaurowany m.in. w 1705, 1779, 1835, 1858 i 1925–1927 r. Od 1729 do 1819 r. kolegiacki. Gotycki, przebudowany głównie po połowie XVII w. Orientowany. Murowany z cegły, trzynawowy, halowy. Prezbiterium dwuprzęsłowe równej szerokości z nawą główną, zamknięte wielobocznie. Przy nim od płd. kwadratowa kaplica z 1658 r. i przylegająca do niej od wsch. zakrystia z 1925 r.; od płn. kaplica z 1935 r., na miejscu pierwotnej zakrystii, z polichromią Józefa i Łucji Oźminów. W fasadę wmurowane w 1925 r. fragmentarycznie zachowane rzeźbione odrzwia z dawnego zamku sieradzkiego, ok. połowy w. XVII, o nadprożu z przedstawieniem orła trzymanego przez gryfy, wsparte na kolumnach oplecionych winoroślą. Kaplica Pana Jezusa fundowana przez Wojciecha Prus Chudzickiego, zbudowana w 1658 r. na planie kwadratu. Ołtarz główny barokowy z ok. 1730 r., z dekoracją w stylu rejencji, z herbem ziemi sieradzkiej. Obrazy: Wszystkich Świętych z w. XVIII, Chrystus z krzyżem Wojciecha Gersona i Wskrzeszenie Piotrowina z XVIII w. Ambona barokowa z końca XVII w., chrzcielnica kamienna rokokowa, stalle bogato rzeźbione, rokokowe, z r. 1764. Rzeźba św. Anny Samotrzeć, późnogotycka z połowy XVI w. W 2007 r. wykonano remont dachu i murów wraz z odwodnieniem. W 2008 r. przeprowadzono rewitalizację placu przykościelnego, remont zadaszenia nad zakrystią oraz elewacji prezbiterium wraz ze stolarką i ślusarką otworową (witraże). Wyremontowano Dom katolicki – salę teatralną i salki katechetyczne, wyposażono i wyremontowano kaplicę przedpogrzebową. W 2009 r. wykonano remont elewacji Kaplicy Męki Pańskiej z dekoracjami wykonanymi techniką sgraffito, ozdobnymi gzymsami, ślusarką okienną ze szkłem witrażowym oraz remont gzymsów, okien i drzwi w pozostałej części kościoła oraz wyposażenie zakrystii. Kościół Ducha Świętego fundowany w 1417 lub 1418 r. dla bożogrobowców miechowskich na przedmieściu Małe (później Warciańskie) przez rycerstwo sieradzkie, jako wotum za zwycięstwo grundwaldzkie. Ponownie został odbudowany w 1746 r., przeniesiony w 1853 r. na cmentarz grzebalny. Zwrócony prezbiterium na płn. wsch. Drewniany, konstrukcji zrębowej, oszalowany. Nawa na planie kwadratu, z węższym prezbiterium zamkniętym wielobocznie. Przy prezbiterium od płn. prostokątna zakrystia. Wewnątrz strop płaski, belka tęczowa ozdobnie wyrzynana. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach. Drzwi ze starymi zamkami i okuciami. Dachy dwuspadowe, gontowe, z wieżyczką na sygnaturkę. Ołtarz barokowy z drugiej połowy w. XVIII z rzeźbami św. Piotra i Pawła i obrazem Piety z w. XVIII; w predelli na desce przedstawienia Matki Boskiej i Chrystusa; tabernakulum barokowe z malowanymi przedstawieniami św. Wawrzyńca i Szczepana: antepedium rzeźbione rokokowe. Ambona barokowa. Obrazy: Zwiastowania, kopia z drugiej połowy XVII w.; Narodzenia z XVIII w.; Wniebowzięcia z XVIII w. i św. Rocha z ok. połowy XIX w. Klasztor i kościół podominikański pw. św. Stanisława, fundowany w 1260 r. dla Dominikanów przez Kazimierza, księcia kujawskiego, spalony przez Krzyżaków w 1391 r., odbudowany w 1377 i 1718 r. W posiadaniu dominikanów do 1864 r. Następnie pod zarządem duchowieństwa diecezjalnego do 1922 r., kiedy to został przekazany siostrom urszulankom. Kościół wczesnogotycki, zbarokizowany, murowany, jednonawowy. Fasada zach. i wsch. o szczytach barokowych, rozczłonkowanych gzymsami i pilastrami, pocz. XVIII w. Kaplica pw. św. Kajetana przy ul. Krakowskie Przedmieście. Nabożeństwo odprawiane raz w roku – 7 VIII. Krzyże przydrożne: ul. Krakowskie Przedmieście – 4, ul. Podrzecze, ul. Rynek Praski (na miejscu dawnego kościoła pw. św. Trójcy), Mnichów.