Parafie

Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 7:00, godz. 9:00, godz. 10:30, godz. 16:00 (Warta); godz. 13:30 (Warta); godz. 8:00 (Warta); godz. 11:30 (Warta)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 7:30, godz. 18:30 (Warta); godz. 7:00 (Warta)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 7:30, godz. 18:30 (Warta); godz. 7:00 (Warta)

Księża

• o. Ruben Janusz Bekeszczuk OFM - Proboszcz
• o. Demetriusz Kmieć OFM - Wikariusz

Kościoły

• kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - Warta
• kaplica pw. św. Barbary - Warta
• kaplica [bez wezwania] - Bartochów
• kaplica pw. Miłosierdzia Bożego - Warta
• kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - Warta
• kaplica [bez wezwania] - Warta
• kaplica [bez wezwania] - Warta

Historia parafii

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny została erygowana z części parafii św. Mikołaja 1 października 1985 r. Kościół i klasztor w Warcie zostały powstały z fundacji Gerarda z Brudzewa, starosty warciańskiego i kanonika kruszwickiego. Zostały pobudowane na ziemi, którą ofiarował zamożny mieszczanin warcki Świętosław Darmopych wraz z żoną Anną. Projekt fundacji zaaprobowany w 1467 r. przez abp. gnieźn. Jana Gruszczyńskiego przyjęła kapituła bernardynów w Krakowie. W 1468 r. ukończono budowę klasztoru i kościoła. Pierwszym gwardianem został Bernardyn ze Swirczyny. W 1469 r. pożar zniszczył miasto, również klasztor i kościół. Odbudowane zostały staraniem gwardiana Pawła przydomek Dobroń i Stanisława Grabskiego, właściciela majątku Dobra. Nowa budowla, drewniana, spaliła się w 1479 r. Dzięki wspomnianemu Pawłowi w ciągu kilku lat została pobudowana świątynia, jednonawowa, gotycka z cegły i kamienia ciosanego, a wkrótce klasztor. Wnętrze kościoła otrzymało na początku XVI w. gotyckie freski autorstwa Franciszka z Sieradza. Namalował on także tryptyk przedstawiający Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, który umieszczono w ołtarzu wielkim. Środkowa część tego tryptyku znajduje się obecnie w katedrze włocławskiej. Około 1500 r. bernardyński rzeźbiarz brat Sylwester wykonał gotyckie stalle, które się nie zachowały. W latach 1610–1612 dobudowano do kościoła renesansową kaplicę św. Anny z kopułą wypełnioną dekoracją stiukową w kształcie kasetonów z rozetami, którą ufundował Wojciech Kobierczyki, właściciel majątku Lipice. Z tego okresu (1625–1630) pochodzą trzy płótna malarskie, wykonane w warsztacie Tomasza Dolabelii w Krakowie: Gniew Boży, Wizja św. Antoniego i Król Bolesław i św. Stanisław. Wielokrotnie remontowana świątynia w XVII w. traciła swój gotycki charakter. W 1666 r. przebudowano gotycką wieżę z prawej strony fasady kościoła w stylu barokowym. Pod koniec XVII w. zaniedbana świątynia chyliła się ku upadkowi – runęły wiązania dachowe i sklepienie. Odbudową zajął się gwardian Norbert Żułwiński. Podwyższono strop, wzmocniono sklepienie, wymieniono fundamenty. W 1761 r. dobudowano drugą, barokową wieżę z lewej strony fasady kościoła. Obie wieże połączono kruchtą. W takiej postaci świątynia przetrwała do dziś. Wnętrze świątyni barokowe przechodzące w rokoko. W ołtarzu głównym w miejsce tryptyku drewniana rzeźba Matki Bożej w otoczeniu aniołów. Dwie pary bocznych ołtarzy autorstwa bernardyna Poncjana Kleyna i Stanisława Wolniewicza: po lewej św. Franciszka i bł. Rafała z Proszowic; po prawej Matki Bożej Pocieszenia i św. Antoniego. Tworzą one z ołtarzem głównym całość, ujętą w formę kulis teatralnych. Na szczególną uwagę zasługuje ołtarz poświęcony Słudze Bożemu Rafałowi z Proszowic. Żył on w latach 1453–1534. Z uwagi na liczne łaski i szerzący się jego kult na terenie Wielkopolski, Kujaw i Małopolski, abp. gnieźnieński Jan Lipski dokonał podniesienia relikwii 11 XI 1640 r. Jego doczesne szczątki spoczywają w marmurowym sarkofagu w kościele. Na początku XVIII w. bracia zakonni Antoni z Wilna i Klemens Łopiński skonstruowali do dziś istniejące organy. Natomiast brat Jacek Uzdowski przed 1730 r. wyzłocił ołtarze, ambonę i chór oraz wymalował obrazy ołtarzowe. Polichromię freskową kościoła i kaplicy św. Anny wykonał malarz bernardyński Walenty Żebrowski wraz z braćmi Cyprianem Kayzerem i Błażejem Kopańskim. Z drugiej połowy XVIII w. pochodzą do dziś istniejące stalle w prezbiterium i w kaplicy św. Anny oraz konfesjonały a także meble w zakrystii. Po upadku powstania styczniowego klasztor ten stał się etatowym. W 1898 r. nastąpiła całkowita kasata klasztoru. Komisja państwowo-kościelna przeznaczyła klasztor na szpital dla psychicznie chorych (opuścił budynki klasztorne w 2005 r. – wymagały one kapitalnego remontu – ukończono remonty więźby dachowej, aktualnie remont elewacji i odwodnienie budynków), a kościołem opiekował się kapłan diecezjalny. Bernardyni wrócili do Warty w 1929 r. Kolejny raz zakonnicy zostali usunięci z klasztoru w 1940 r. przez Niemców. Po wojnie powrócili do Warty. W 1957 miała miejsce gruntowna konserwacja polichromii w kaplicy św. Anny, a w latach 1963–1967 w głównej nawie. W latach dziewięćdziesiątych poddano renowacji ołtarze boczne, obrazy T. Dolabelli, organy i stalle w prezbiterium. Przed kościołem kaplica św. Barbary z 1726 r. murowana na planie prostokąta. Wewnątrz ołtarz barokowy z XVIII w. Przy kaplicy kolumna, na której umieszczono posąg św. Barbary, również z wieku XVIII. We wsi Bartochów we dworze w drugiej poł. XVIII w. prywatna kaplica. Na terenie parafii znajduje się kościół i klasztor sióstr bernardynek. Pierwotne budynki klasztorne sióstr fundowane były w 1538 r. Spaliły się w 1638 r. Obecny kościół, pw. św. Józefa i Matki Kościoła, odrestaurowany w 1841 r., spłonął z całym zabytkowym wnętrzem w 1955 r. od uderzenia pioruna. Doprowadzony do stanu używalności w latach 1958–1960. Wewnątrz ołtarze przeniesione z kościoła ojców bernardynów.