Parafie

Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 7:30, godz. 9:00, godz. 10:30, godz. 12:00, godz. 16:00 (Radziejów); godz. 7:30 (Radziejów)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 7:00, godz. 18:00 (Radziejów)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 7:00, godz. 18:00 (Radziejów)

Księża

• ks. Ireneusz Mrowicki - Proboszcz
• ks. Adrian Niebudek - Wikariusz

Kościoły

• kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - Radziejów
• kaplica pw. Świętego Kamila de Lellis - Radziejów

Historia parafii

Jedna ze starszych miejscowości na Kujawach, położona na miejscu dawniejszej wsi Stary Radziejów. Pierwotnie była własnością księcia, ale od 1148 r. z nadania księżnej Salomei miejscowość przeszła w ręce benedyktynów z Mogilna, a następnie stała się własnością kapituły płockiej. Miastem stał się w 1252 r., co potwierdzone zostało przez Władysława Łokietka w 1298 r. Krzyżacy w 1331 r. zniszczyli je. Odbudowany przez Władysława Łokietka na nowym, obecnym, miejscu. Pamiątką po dawnej lokalizacji była istniejąca do XVIII w. kaplica. Odbudowany po 1331 r. Radziejów był już miastem królewskim. Aż do rozbiorów Polski Radziejów był miejscem sejmików szlachty kujawskiej, siedzibą starostwa grodowego, a potem powiatu. Do rangi powiatu powrócił w 1955 roku. Kolejne reformy administracyjne, najpierw w 1975 r. znosząc powiaty, sprowadziły Radziejów do rangi gminy, a w 1999 r. przywróciły rangę siedziby starostwa. Już na pierwotnym miejscu, zapewne z fundacji książęcej, powstał kościół i parafia. Stało się to na pewno przed 1148 r., chociaż pierwsza zachowana wiadomość o parafii pochodzi z 1325 r. Był wtedy Radziejów siedzibą dekanatu w archidiakonacie kruszwickim. Na nowym miejscu w 1331 r. bp krakowski Jan Grot ufundował nowy kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, ale prawo patronatu należało do monarchy. Świątynia ta – murowana, orientowana, oszkarpowana – w ciągu wieków wielekroć była przebudowywana; a odbudowywana po pożarach i innych zniszczeniach, utraciła swój gotycki styl. Ostatnia większa przebudowa z lat 1910–1913 była dziełem ówczesnego wikariusza radziejowskiego ks. Mateusza Grabowskiego, kiedy to dobudowano dwie boczne kaplice i zakrystię. Prezbiterium świątyni zamknięte wielobocznie. Nawa szersza, prostokątna, kryta płaskim stropem. Polichromia z 1958 r. Ponownie remontowany po 1960 r., otrzymał nową posadzkę i umeblowanie. W latach 1971–1972 w prezbiterium i nawie założono witraże – milenijny dar Polaków z USA. W latach dziewięćdziesiątych XX w. dach świątyni i neogotycką, drewnianą dzwonnicę z trzema dzwonami (jeden osiemnastowieczny) pokryto blachą miedzianą. Ogrzewanie piecami akumulacyjnymi. W latach 2003–2009 przebudowano prezbiterium przystosowując je do potrzeb liturgii soborowej. Wykonano granitową posadzkę w prezbiterium i przy bocznych ołtarzach: Matki Bożej Różańcowej i św. Anny oraz w bocznej kruchcie kościoła. Poddano renowacji obraz Syn marnotrawny z ołtarza głównego. Wykonano konserwację okien w kościele. Założono nowe nagłośnienie. Wstawiono nowy witraż w miejsce zniszczonego przez złodziei oraz zabezpieczono kratami okna kruchty kościoła od wejścia głównego. Na północnej ścianie świątyni zachowały się ślady dawnych okien gotyckich. Niżej, szereg przemurowań jako ślad dawnych przybudówek, zwłaszcza klasztoru pijarskiego i szkoły. W kaplicy północnej zabytkowy ołtarz barokowy z osiemnastowiecznymi figurami św. Sebastiana i św. Stanisława. Witraże przedstawiające św. Jana i św. Łukasza wykonane przez Marka Poczwardowskiego w 1986 r. W kaplicy południowej krucyfiks z przełomu XVI/XVII wieku; pod nim figury Matki Bożej i św. Jana. Obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z XVIII w. oraz z tego czasu obraz św. Józefa Kalasantego. Witraże przedstawiające św. Mateusza i św. Marka wykonane w 1987 r. przez M. Poczwardowskiego. Feretron z XVIII/XIX w., wieżyczkowa monstrancja późnogotycka z XVI/XVII w., kielich barokowy z XVII w. z nowszą czarą, kielich neobarokowy z drugiej połowy XIX w. Na południe od kościoła parafialnego znajdował się niewielki kościół drewniany pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela, może fundacji Leszczyńskich. Od ok. 1554 r. Rafał Leszczyński oddał go ministrom kalwińskim, którzy założyli przy nim szkołę innowierczą, a sam Radziejów stał się jednym z głównych ośrodków nowinkarstwa w Polsce. Świątynia ta, staraniem bp. Pawła Wołuckiego została odebrana kalwinom ok. 1620 r. Zniszczona przez Szwedów, nie została już odbudowana. Inną świątynią radziejowską był kościół pw. Świętego Ducha przy szpitalu tegoż imienia. Fundowany zapewne przez monarchów w czasach niepamiętnych i przez nich oraz różnych dobrodziejów dobrze uposażony; zniszczony przez Szwedów, nie został odbudowany. Przytułek, pod zarządem parafii, do której włączono uposażenie, istniał do poł. XIX w. Godna przypomnienia jest historia szkół radziejowskich. Pierwszą była szkoła parafialna. W XVI w. działała szkoła innowiercza, kalwińska. Ponieważ Radziejów odgrywał znaczącą rolę polityczną, a na Kujawach nie było szkoły na poziomie średnim, z inicjatywy proboszcza radziejowskiego Zygmunta Ruszkowskiego przyszli tu w 1724 r. zakonnicy Stowarzyszenia Szkół Pobożnych, czyli Pijarzy. Od 1726 r. parafia została im inkorporowana i otworzyli wówczas swoje kolegium, które istniało do czasu przeniesienia go do Włocławka w 1819 r. Gdy powstało Kolegium, szkoła parafialna stała się zbędna. W 1915 r. wikariusz radziejowski ks. Mateusz Grabowski założył w Radziejowie gimnazjum, które z przerwami, istnieje do dziś. Kaplica szpitalna pw. św. Kamila de Lellis w Radziejowie. Krzyże przydrożne: Radziejów – ul. Kujawska, ul. Kruszwicka, Czołowo, Leonowo, Stary Radziejów, ul. Szybka, Skibin. Figury: Radziejów – ul. Kościuszki, Czołowo, Czołówek, Opatowice – 2, Opatowice Kolonia, Skibin, Stary Radziejów – 3, Zagórzyce.