Parafie

Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 7:00, godz. 9:00, godz. 10:30, godz. 12:00, godz. 16:00, godz. 18:00 (Kłodawa); godz. 16:00 (Kłodawa)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 6:30, godz. 7:00, godz. 18:00 (Kłodawa)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 6:30, godz. 7:00, godz. 18:00 (Kłodawa)

Księża

• ks. Artur Niemira - Proboszcz
• ks. Robert Mac - Wikariusz
• ks. Przemysław Janiak - Wikariusz

Kościoły

• kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - Kłodawa
• kościół pw. Świętych Fabiana i Sebastiana - Kłodawa

Historia parafii

Pierwsza wzmianka historyczna o Kłodawie pochodzi z 1193 r., chociaż wg tradycji już w 1085 r. Władysław Herman ufundował tu kościół św. Idziego. Była ona wtedy posiadłością klasztoru norbertanek w Strzelnie. W 1430 r. otrzymała od Władysława Jagiełły średzkie prawa miejskie. Była już wtedy własnością królewską i siedzibą starostwa. Utraciła prawa miejskie w 1870 r., a odzyskała je w 1925 r. Parafia erygowana na przełomie XI i XII w. (do 1818 r. w archidiec. gnieźnieńskiej, w latach 1818–1920 w archidiec. warszawskiej, w latach 1920–1925 w diec. łódzkiej). W latach 1420–1810 była w rękach kanoników regularnych lateraneńskich (w 1810 r. zostali oni zniesieni, a parafia oddana pod zarząd duchowieństwa diecezjalnego). W latach 1623–1878 w Kłodawie działali karmelici trzewiczkowi. Pierwszy kościół parafialny pw. św. Idziego istniał prawdopodobnie już w końcu XI w., będąc jednocześnie od 1429 r. kościołem zakonnym (prepozyturalnym) kanoników regularnych lateraneńskich. Został rozebrany w 1819 r. Istniała tu także prepozytura szpitalna Bożego Ciała podległa do 1593 r. prepozytowi parafialnemu, z kościołem pw. św. Fabiana i Sebastiana, zbudowanym w 1557 r. W latach 1844–1878 był on kościołem parafialnym. W latach 1818–1840 i od 1878 r. kościołem parafialnym jest dawny kościół klasztorny karmelitów trzewiczkowych. Obecny kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny został zbudowany jako kościół klasztorny w 1623 r. Po spaleniu odbudowany w latach 1718–1755 (konsekrowany w 1766 r.). Jest to budowla późnobarokowa, trzynawowa. W prezbiterium i nawie sklepienie żaglowe. Polichromia z lat 1969–1971. Ołtarz główny rokokowy z obrazem Matki Bożej Szkaplerznej w srebrnej sukience. Ambona rokokowa w kształcie łodzi. Stalle rokokowe, kielich z 1707 r. Ołtarz, chrzcielnica i ambonka z 1999 r. Trzy nowe dzwony z 1993 r. o imionach „Maryja”, „Leonard”, „Jerzy”. W latach 2003–2005 przeprowadzono prace remontowe w skrzydle wschodnim i na dziedzińcu klasztoru. W latach 2005–2006 były prowadzone prace konserwatorskie ołtarza głównego oraz stall, zamontowano też nowe tabernakulum. W latach 2009–2012 parafia zrealizowała projekt współfinansowany przez Unię Europejską: remont i renowacje kościoła oraz klasztoru. Na parterze skrzydła północnego klasztoru ma siedzibę Muzeum parafialne. Kościół pw. św. Fabiana i Sebastiana na cmentarzu grzebalnym (odległość od kościoła parafialnego 1 km) został zbudowany w 1557 r. Jest to budowla drewniana (modrzewiowa), jednonawowa, konstrukcji zrębowej z węższym, zamkniętym wielobocznie prezbiterium. Dach dwuspadowy. Na belce tęczowej ustawiony rokokowy krucyfiks. Rokokowy ołtarz główny. Dwa ołtarze boczne pochodzą zapewne z ok. połowy XIX w. W jednym z nich znajduje się barokowy obraz Matki Bożej Różańcowej (srebrna sukienka emaliowana z drugiej poł. XVII w. została skradziona). Stojąca obok kościoła drewniana dzwonnica pochodzi zapewne z XVIII w. W latach 2007–2009 przeprowadzono prace remontowe w kościele, m.in. odwodnienie kościoła, konserwację i oszalowanie ścian, naprawę więźby dachowej i wieży. Zamontowano nowe drzwi i okna, a także instalacje: przeciwpożarową, alarmową, elektryczną i nagłośnieniową. Zamontowano też nowy ołtarz soborowy. Krzyże i figury przydrożne w każdej wiosce.

Zdjęcia