Parafie

Parafia pw. Świętej Jadwigi Śląskiej

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 8:30, godz. 11:00, godz. 16:00 (Nieszawa)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 18:00 (Nieszawa)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 18:00 (Nieszawa)

Księża

• ks. Grzegorz Molewski - Proboszcz
• ks. Grzegorz Molewski - Administrator klasztoru

Kościoły

• kościół pw. Świętej Jadwigi Śląskiej - Nieszawa
• kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego - Nieszawa
• kaplica [bez wezwania] - Nieszawa
• kościół pw. Świętego Stanisława i Świętej Marii Magdaleny - Przypust
• kaplica pw. Błogosławionego Ojca Honorata Koźmińskiego - Nieszawa

Historia parafii

Nieszawa pierwotnie położona była na lewym brzegu Wisły, naprzeciwko Torunia. Już w XIII w. otrzymała prawa miejskie. Istniała tam parafia, a od 1239 r. klasztor franciszkański. Miarą znaczenia ówczesnej Nieszawy jest instalowanie tu w 1428 r. kapituły św. Wita, przeniesionej z Kruszwicy. Na prośbę torunian, którzy obawiali się konkurencji, w 1460 r. Kazimierz Jagiellończyk przeniósł Nieszawę na nowe miejsce, położone ok. 30 km w górę Wisły, nieopodal miasteczka Przypust, lokując ją na terenie ówczesnych wsi Roskidalino i Dymiec. To nowe miasto przez pewien czas nazywano Nową Nieszawą. Pomimo trudności czynionych przez niedaleki Toruń, miasto Nieszawa doszło do znacznego dobrobytu przez pośrednictwo w handlu zbożem, zwłaszcza w XVII w. Nowa Nieszawa należała początkowo do parafii w Przypuście, gdzie już w XII w. znajdował się gród, a przy nim kaplica czy kościół, przy którym powstała parafia znana od 1321 r. Sam Przypust w 1274 r. otrzymał prawa miejskie, które w późniejszym okresie utracił. Na nowym miejscu w 1460 r. z fundacji monarchy rozpoczęto wznosić murowany kościół, który otrzymał wezwanie św. Jadwigi. Wprawdzie niektórzy przyjmują, że ta świątynia miała zostać konsekrowana w 1468 r., ale prawdopodobniejsze jest, że budowa trwała dłużej i konsekracji dokonał w 1496 r. bp Krzesław Kurozwęcki. Początkowo była to świątynia filialna w parafii Przypust. Otoczona opieką i hojnie uposażona przez bogatych mieszczan, od 1582 r. stała się świątynią parafialną. Patronat nad nią, przysługujący monarchom, został przekazany biskupom włocławskim, którzy jednak mieli się w tym konsultować z magistratem Nieszawy. Kościół ten, wielekroć remontowany, przetrwał do naszych czasów. Późnogotycki, orientowany, jednonawowy, z prezbiterium sklepionym krzyżowo. Nawa przesklepiona w XVI w. W latach 1951–1952 zmieniono sklepienie na strop żelbetowo-pustakowy. Pięciokondygnacyjna wieża. Portal gotycki profilowany. Ołtarz główny renesansowy z początku XVII w. z obrazem Bożego Narodzenia z tegoż wieku. Antepedium stanowiła rzeźba Wieczerzy Pańskiej z 1505 r., obecnie znajdująca się w katedrze we Włocławku. Ołtarz boczny Matki Bożej Częstochowskiej, renesansowy, przerobiony w XVII w. Cztery ołtarze boczne barokowe z poł. XVII w. Pacyfikał późnorenesansowy z poł. XVII w. Krzyż ołtarzowy z XVIII w. Dwa relikwiarze drewniane. Misa chrzcielna i dzban z XVI w., renesansowe. Stalle odrestaurowane. Kościół gruntownie odremontowany w latach 1963–1970, polichromia odnowiona w 1959 r. Dwa dzwony na wieży. Radiofonizacja, ogrzewanie. W latach 2003–2007 odrestaurowano: tabernakulum, chrzcielnicę, ołtarz Zwiastowania w Kaplicy Różańcowej. Zbito zagrzybione tynki, założono nowe tynki w Kaplicy Różańcowej, kaplicy Krzywdów i Bieńków oraz w głównym wejściu. W latach 2010–2013 przeprowadzono remont całego dachu. W latach 2014–2018 wykonano prace konserwatorskie ścian wieży. W roku 2019 rozpoczęto prace przy ścianach nawy głównej i prezbiterium Kościół św. Wojciecha. Co najmniej w XVI w. został ufundowany w Nieszawie drewniany kościółek p.w. św. Wojciecha. Przy nim w 1585 r. mieszczanin nieszawski Stanisław Bieniek ufundował przytułek, nazwany potem jego imieniem, a niebawem odbudował od fundamentów tę świątynię, ale już jako budowlę murowaną. W 1756 r. była ona gruntownie remontowana staraniem proboszcza nieszawskiego Stefana Dunina. Na początku XIX w. starali się o nią protestanci. Wprawdzie katolicy obronili ją przed przekazaniem w ręce innowierców, ale w niewyjaśnionych okolicznościach, przed 1836 r., kościół ten przestał istnieć. Kościół pofranciszkański pw. Znalezienia Krzyża Świętego, obecnie Podwyższenia Krzyża Świętego. Franciszkanie byli już w Starej Nieszawie. Siłą rzeczy przeszli oni na nowe miejsce. Nastąpiło to prawdopodobnie w 1463 r. Budowa nowego kompleksu klasztornego z drewna została ukończona w 1467 r. W wieku następnym wybudowano murowaną świątynię klasztorną, którą w 1575 r. konsekrował bp Stanisław Karnkowski. Niebawem mieszczanie nieszawscy, Agnieszka i Wawrzyniec Śmiałek, postanowili ufundować nowy murowany zespół zabudowań klasztornych. Prace rozpoczęte w 1611 r. ukończono ok. 1635 r. Pożar, jaki wybuchł 24 lipca 1729 r., zniszczył klasztor i częściowo kościół. Staraniem franciszkanów, przy pomocy pobożnych ofiarodawców, został odbudowany. Na początku XIX w. wyglądał dobrze i w 1821 r. został konsekrowany. Kolejnych zniszczeń dokonał w 1841 pożar, ale już w 1843 r. usunięto jego skutki. W następstwie represji po powstaniu styczniowym, w 1864 r. zakonnicy zmuszeni zostali do opuszczenia klasztoru, który przeszedł pod zarząd duchowieństwa diecezjalnego. Franciszkanie powrócili w 1919 r., ale ponownie opuścili go w latach 1925–1937. W czasie II wojny światowej kościół zamieniono na magazyn nawozów mineralnych, niszcząc częściowo jego wyposażenie. Od 1945 do 1973 r. klasztor zajmowali franciszkanie, ale ostatecznie przekazali go pod zarząd diecezji. Poddany remontowi w latach 1973–1978, stał się siedzibą Diecezjalnego Domu Rekolekcyjnego im. św. Maksymiliana Kolbego. Kościół posiada liczne zabytki: rzeźbę Matki Bożej z Dzieciątkiem z drugiej połowy XVII w.; dwa krucyfiksy drewniane z XVIII w.; dwa feretrony – rokokowy i neogotycki.; obraz św. Józefa z pierwszej połowy XVII w.; obraz Przemienienia Pańskiego późnobarokowy; obraz Matki Bożej Szkaplerznej, słynący łaskami, z XVII/XVIII w. w srebrnej sukience; wieczną lampę z XVII w.; relikwiarz dwustronny: relikwie św. Antoniego i św. Maksymiliana Kolbe z XVIII w. Od roku 2010 w świątyni pofranciszkańskiej wyremontowano dach, nałożono nowe tynki, odkuto betonową opaskę, założono odwodnienie. W samej świątyni odkuto posadzkę od ścian, nałożono nowe tynki, obecnie trwa konserwacja ołtarzy. Kościół pw. św. Stanisława i św. Marii Magdaleny w Przypuście. Prawie do końca XVI w. była tu parafia. Nie znamy bliżej wyglądu pierwszego kościoła. Na pewno był drewniany. Znany z drugiej połowy XVI w. kościół był z pewnością drugim, czy kolejnym, na tym miejscu. Gdy stał się kościołem filialnym, znacznie podupadł. Przez czas pewien opiekowali się nim franciszkanie nieszawscy, którzy na początku XVII w. przeprowadzili znaczniejszy remont. Później powrócił pod opiekę proboszczów z Nieszawy. Ponieważ w sto lat później, w 1711 r., stwierdzono znaczne zniszczenia, w połowie XVIII w. proboszcz nieszawski i archidiakon włocławski Stefan Dunin, przy pomocy różnych ofiarodawców, odbudował go od podstaw. Ta świątynia ok. 1800 r. spłonęła od pioruna. Na jej miejscu w 1806 r. wystawiono nowy kościół, także drewniany. Wprawdzie wkrótce ujawniły się błędy konstrukcyjne i konieczne okazały się remonty, a nawet w latach czterdziestych XIX w. myślano o jego rozbiórce, jednakże się ostał i jest jedynym świadkiem starej historii tego miejsca. Tradycja, jakoby obecna świątynia stojąca w Przypuście miała być przeniesiona z Nowogródka, w źródłach nie znajduje potwierdzenia. W roku 2014 wykonano nowe fundamenty, przeprowadzono remont ścian zrębowych i założono nowe oszalowanie. W latach 2016–2019przeprowadzono remont dachu i wieżyczki, założono nowy gont i orynnowanie. Trwają prace we wnętrzu świątyni. Kaplica zakonna Zgromadzenia Sióstr Serafitek – pw. bł. o. Honorata Koźmińskiego. Krzyże przydrożne: Bertowo, Przypust, Wólne. Kapliczki: zw. Ogrójcem na miejscu mogiły powstańców 1863 – Nieszawa, ul. Zjazd; figura Chrystusa Króla przed klasztorem; maryjne – ul. Mickiewicza; Bertowo, Szpitalka, Wólne; kapliczki z figurami św. Antoniego z 1863 r. – ul. Ciechocińska i ul. Narutowicza; figura św. Wojciecha na miejscu kościoła i szpitala św. Wojciecha.