Parafie

Parafia pw. Świętego Prokopa

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 9:00, godz. 11:30 (Koneck)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 18:00 (Koneck)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 18:00 (Koneck)

Księża

• ks. Jan Radaszewski - Proboszcz

Kościoły

• kościół pw. Świętego Prokopa - Koneck
• kaplica [bez wezwania] -

Historia parafii

Wieś Koneck była własnością szlachecką. Na przełomie średniowiecza i czasów nowożytnych należała do rodziny Grabskich, Dąbskich i Biesiekierskich. Dawniej musiała mieć spore znaczenie gospodarcze, bo dziedzic tej wsi posiadał przywilej królewski na organizowanie tu jarmarków. Później te prawa zanikły. Jako parafia pojawia się ta miejscowość przed rokiem 1325. Można z całą pewnością przyjąć, że fundatorami pierwszego kościoła w Konecku byli miejscowi dziedzice. Od najdawniejszych czasów świątynia konecka nosiła wezwanie św. Prokopa. Pewnie już wówczas była to znaczniejsza parafia, skoro około 1520 r. miała przewidziane uposażenie dla wikariusza. W końcu XV w. należały do niej, oprócz siedziby parafii – Konecka, wsie: Chromowola, Kamieniec, Niszczewy i Święte. O pierwszej świątyni nie wiemy nic ponad to, że w połowie XVI wieku, na fali protestantyzmu, przestała istnieć. O pobudowanie nowego kościoła postarali się kolatorzy. Prawo kolatorskie należało wówczas do rodziny Grabskich, a w latach siedemdziesiątych XVI wieku do Łukasza i Marcina, rodzonych braci. Nowy drewniany kościół, konsekrowany w 1581 r. przez biskupa Stanisława Karnkowskiego, otrzymał wezwanie świętego Stanisława. Będąc kolatorem i fundatorem, Łukasz Grabski w 1582 r. zezwolił na pochowanie w nim akatoliczki. Spowodowało to, w myśl przepisów prawa kościelnego, zbezczeszczenie świątyni i zakaz odprawiania nabożeństw. Odwiedzający parafię w 1582 roku wizytator biskupi polecił starać się o rekoncyliację świątyni. W 1594 roku odprawiano tu już nabożeństwa. Istniała szkoła parafialna i był opłacany nauczyciel. Kościół pewnie ucierpiał w okresie wojen szwedzkich i musiał zostać przebudowany, bo w 1711 r. podano, że był z tzw. muru pruskiego, czyli z połączenia konstrukcji drewnianej i muru. Ponieważ nie była to budowla trwała ani estetyczna, myślano o nowej świątyni, bo były nawet na ten cel specjalne zapisy. Budowę przyśpieszył pożar starego kościoła około 1725 r. Fundatorką nowego drewnianego kościoła pod wezwaniem św. Prokopa była Helena z Walewskich Grabska-Zakrzewska, właścicielka Konecka. Uczyniła to w 1728 r. wspólnie z synem, Józefem Grabskim, któremu przysługiwało prawo patronatu. Nie postarano się o konsekrację, ale poprzestano na poświęceniu nowego kościoła. Ta trzecia, czy może nawet czwarta świątynia w Konecku nie była budowlą solidną. Już w 1866 r. znajdowała się w bardzo złym stanie. Kolator, Stanisław z Lubrańca Dąbski, począł gromadzić cegłę na nowy kościół. Ostatecznie w 1794 roku Biesiekierski, nowy kolator, dokonał przestawienia czy raczej gruntownego remontu, będącego właściwie odbudową świątyni, stąd uważa się go za fundatora. Kościół pozostał jednak drewniany. W trzydzieści lat później budowla wymagała natychmiastowej naprawy. Po spaleniu się drewnianego kościoła w latach osiemdziesiątych poprzedniego stulecia nabożeństwa odprawiane były w prowizorycznej kaplicy. Jednocześnie czyniono starania zmierzające do zbudowania nowego kościoła; zbierano na ten cel składki w całej diecezji włocławskiej, a nawet poza jej granicami. Za staraniem ówczesnego proboszcza, ks. Kajetana Książkowskiego, przy dużym zaangażowaniu parafian i przy wydatnej pomocy rodziny Sulimierskich, kolatorów koneckich, przystąpiono do wznoszenia obecnego kościoła; prace budowlane powierzono Bojańczykowi z Włocławka. Zakończono budowę w 1902 r., a konsekracji dokonał 26 sierpnia 1909 r. biskup diecezji kujawsko-kaliskiej, Stanisław Zdzitowiecki. Kościół zbudowano w stylu gotyckim (gotyk nadwiślański), o trzech nawach, z wieżą. Wnętrze odnowiono w 1995 r. W czasie okupacji niemieckiej przez pewien czas dojeżdżał z nabożeństwami do kościoła w Konecku ks. proboszcz Marian Dławichowski z parafii Straszewo. Po pewnym czasie Niemcy zabronili odprawiania nabożeństw. W wieży kościoła Niemcy zainstalowali stanowisko ogniowe. Zabrali i wywieźli trzy duże dzwony, zniszczyli paramenty kościelne, bieliznę i szaty liturgiczne. W latach 2003–2009 naprawiono dach. We wnętrzu kościoła wykonano kilka istotnych prac: zamontowano nowy granitowy ołtarz i ambonę, granitową posadzkę w prezbiterium a także wykonano nową aranżację prezbiterium. W latach 2009–2020 wyremontowano wieżę. Wybudowano też nową kaplicę przedpogrzebową. Wstawiono siedem nowych witraży oraz nowe meble w prezbiterium. Założono elektryczny napęd dzwonów. Ufundowano też granitową kostkę wokół kościoła.