Parafie

Parafia pw. Świętego Marcina Biskupa

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 7:30, godz. 9:00, godz. 10:30, godz. 12:00, godz. 16:00 (Kazimierz Biskupi)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 7:30, godz. 18:00 (Kazimierz Biskupi)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 7:30, godz. 18:00 (Kazimierz Biskupi)

Księża

• ks. Michał Drewniacki - Proboszcz
• ks. Mariusz Adamczewski - Wikariusz

Kościoły

• kościół pw. Świętego Marcina Biskupa - Kazimierz Biskupi
• kościół pw. Świętego Izaaka - Kazimierz Biskupi
• kościół pw. Świętego Jana Chrzciciela - Kazimierz Biskupi
• kaplica [bez wezwania] - Kazimierz Biskupi
• kaplica [bez wezwania] -
• kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny - Bieniszew-Klasztor
• kaplica [bez wezwania] - Kazimierz Biskupi

Historia parafii

Kazimierz, nazwany później Biskupim, położony 12 km na północny zachód od Konina, znajdował się w średniowieczu w kasztelani lądzkiej, a od schyłku XIV w. województwie kaliskim. Nazwę zawdzięcza fundatorowi Kazimierzowi Odnowicielowi. Od 1237 r. był w posiadaniu biskupów lubuskich, stąd nazwa – Kazimierz Biskupi. Już w 1328 r. Władysław Łokietek nazywa Kazimierz miastem (opidum), zaś Kazimierz Wielki w 1370 r. daje specjalne przywileje – rozszerzenie i uściślenie praw miejskich Kazimierza. Dwunastowieczny kościół św. Marcina był zapewne od początku kościołem parafialnym najstarszej parafii w tej okolicy, o czym świadczą zapisy zobowiązań finansowych okolicznych wsi zależnych od Kazimierza. Według tradycji – romański kościół parafialny wzniesiony został staraniem Piotra Dunina w początkach XII wieku (1120 r.) w miejscu pustelni św. Mateusza jednego z Pięciu Braci Męczenników. Pierwotnie kościół był pw. św. Mateusza. Część romańska kościoła wzniesiona z ciosów piaskowca. Po zniszczeniach dziejowych, w latach 1505–1520 został rozbudowany w stylu gotyckim przez braci: bp. Jana (poprzednio proboszcza kazimierskiego) i kasztelana poznańskiego Mikołaja Lubrańskich herbu Godziemba. Nawę romańską dł. ok.11,5 m przedłużono wówczas ok. 7 m ku zachodowi z cegły i częściowo z kamiennych ciosów z rozebranej romańskiej fasady. Przebudowano portal romański na gotycki i od strony północnej dobudowano zakrystię. Kościół wielokrotnie ulegał zniszczeniom zwłaszcza pożarom m.in. w 1613 r., następnie w 1656 r. spalony przez Szwedów i ponownie zniszczony w 1707 r. przez wojska szwedzkie Karola XII. Kolejny pożar w 1729 r. szczególnie zniszczył zachodnią część budowli. W 1858 r. wyremontowano znacznie zniszczony kościół, wydłużając nawę o ok. 3 m z nową fasadą i głównym wejściem od strony zachodniej. Poprzednie wejście od strony południowej romańsko-gotyckie zamurowano. Dobudowano też od strony południowej kruchtę. Kościół zbudowano na planie prostokąta z półkolistą absydą. Dach dwuspadowy pokryty w 1988/89 blachą miedzianą. Wieża kościoła z cebulastym hełmem i latarnią krytą gontem w kształcie rybich łusek. Wnętrze kościoła zamknięte stropem płaskim z polichromią z 1900 r. przedstawiającą sceny z życia św. Pięciu Braci Męczenników. Polichromia w kościele odrestaurowana w 1994/95 r. Ołtarz główny barokowy z przełomu XVII i XVIII wieku z obrazem Matki Bożej Kazimierskiej z 1721 r. przyozdobiony srebrną sukienką w 1766 r. i ukoronowany przez Konsystorz Gnieźnieński „uznany za cudami słynący” zasłaniany obrazem św. Marcina – patrona kościoła (z 1791 r.). Z czterech ołtarzy bocznych z 1766 r. pozostały dwa: 1) św. Pięciu Braci Męczenników z małym sarkofagiem ze srebrną trumienką, w której znajdują się relikwie św. Męczenników i u góry obraz św. Wawrzyńca, oraz 2) boczny ołtarz z obrazem św. Barbary i św. Rocha. Ołtarz główny i boczne wraz z polichromią odrestaurowane przez pracownię konserwatorską z Krakowa p. Wojciecha Fabiańskiego w 1995 r. Organy 10-głosowe z 1900 r. firmy Jana Szymańskiego z Warszawy, gruntownie wyremontowane w 1997 r. przez firmę Floriana Nawroty z Wronek k. Poznania. W 1997 r. zbudowano nowy strop pod instrument i chór. W nawie przy wejściu kamienna kropielnica z 1721 r., na pilastrach – figury: Madonna z Dzieciątkiem z XVIII i św. Wojciecha z XVIII w. prawdopodobnie z rozebranego kościoła w Kozarzewku (zbudowany w 1780 r. pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, istniał do 1874 r.). W latach 1992–99 gruntownie odrestaurowano wnętrze kościoła, położono posadzkę marmurową, nowy wystrój prezbiterium, oświetlenie, nagłośnienie, drzwi i ławki, na zewnątrz przeprowadzono odwodnienie, nowe chodniki i oświetlenie – lampy, wymieniono okna z przeszkleniem antywłamaniowym, zainstalowano witraże figuralne. W 2005 r. przeprowadzono konserwację drewnianej wieży kościoła i wymieniono zniszczone drewniane gonty hełmu wieży. W 2006 r. zamontowano specjalistyczne alarmy przeciwwłamaniowe. W 2007 r. przeprowadzono konserwację stiuków sufitu w zakrystii i pomalowano zakrystię. Na cmentarzu grzebalnym znajduje się drewniany kościół z 1640 r. zbudowany staraniem Kacpra Wolickiego; odrestaurowany staraniem hrabiny Mielżyńskiej w 1783 r. Wnętrze oszalowane ze śladami polichromii, trzy ołtarze z XVIII w. Pokryty podwójnym gontem z wieżyczką na sygnaturkę zwieńczoną cebulastym hełmem i latarnią. Całość konserwowana w 1998 r. W 2005 r. przeprowadzono: czyszczenie strychu, ścian wewnątrz i na zewnątrz kościoła; konserwację ścian zewnętrznych kościoła przez nasączanie preparatami chemicznymi; woskowanie i blankowanie ścian wewnątrz kościoła; konserwację dachu i wieży kościoła; wymianę zniszczonych gontów na dachu kościoła. W 2006 r. wykonano renowację i konserwację barokowego ołtarza głównego i obrazu św. Izaaka. W 2007 r. została przeprowadzona renowacja i konserwacja figur oraz krzyża z belki tęczowej; renowacja i konserwacja rokokowego, prawego ołtarza bocznego wraz z obrazem. W 2008 r. zamontowano specjalistyczne alarmy przeciwwłamaniowe oraz przeciwpożarowe wraz z monitoringiem oraz przeprowadzono renowację i konserwację rokokowego lewego ołtarza bocznego oraz rekonstrukcję obrazu. W 2009 r. ponownie zakonserwowano ściany zewnętrzne kościoła przez nasączanie preparatami chemicznymi oraz wykonano konserwację dachu i wieży kościoła, a także wymieniono zniszczone gonty na dachu kościoła. O bardzo żywym kulcie św. Pięciu Braci Męczenników świadczyły nieistniejące już kaplice – kościoły poświęcone świętym, np. kaplica św. Benedykta rozebrana w 1782 r., św. Krystyna w miejscowości Krystynów istniejąca do 1810 r., w Bieniszewie św. Barnaby – dziś klasztor ojców kamedułów, kapliczka zwana „łosośką” rozebrana przez Niemców w 1939 r., pobernardyński klasztor (dziś Misjonarze św. Rodziny) i znane nabożeństwa ku czci św. Męczenników – doroczny odpust, herb Kazimierza Biskupiego z ich wizerunkiem. Plebania została wzniesiona na pocz. XIX w. W XX w. dostawiono doń przybudówkę. Pobernardyński kościół i klasztor w Kazimierzu Biskupim. Biskup poznański Jan Lubrański za zezwoleniem papieża Leona X z 21 I 1514 r. ufundował kościół i klasztor ojcom bernardynom. Budowę kościoła zakończono w 1518 r., klasztoru w 1520 r. Bernardynów natomiast uroczyście wprowadzono do Kazimierza w 1514 r. Budynki kościoła i klasztoru zniszczone w czasie wojen szwedzkich zostały odbudowane w końcu XVIII w. Kościół jest w stylu późnogotyckim, jednonawowy, oszkarpowany. Nawa posiada sklepienie gwiaździste. Chór na ośmiobocznym filarze. Ostrołukowa tęcza. Dach dwuspadowy. Wystrój wnętrza po 1945 r. Na szczycie nawy wieżyczka z r. 1692 pokryta gontem. Po kasacie bernardynów od 1898 r. kościołem opiekowali się księża diecezjalni. W 1921 r. kościół i klasztor został przekazany Misjonarzom Św. Rodziny, którzy założyli tu pierwszą w Polsce prowincję Zgromadzenia. Nowoczesny wystrój kościoła powstał w latach 1970–1973. Ołtarz główny z dużą płaskorzeźbą Ostatniej Wieczerzy. W nowych ołtarzach obrazy: św. Anny Samotrzeć z ok. 1630 r., Matki Boskiej w sukience, wczesno-barokowy z XVII w. Na łuku tęczy rzeźby św. Jadwigi i św. Mikołaja z ok. 1650 r. Są to rzeźby w drewnie, późnogotyckie, polichromowane. Od strony południowo-wschodniej przylega sklepiony krużganek z wysoką wieżą bramną z muru pruskiego, zwieńczoną hełmem krytym gontem. Od strony północnej przylega do kościoła klasztor, tworząc niewielki dziedziniec – wirydaż. W refektarzu klasztornym budowanym razem z kościołem i przeżywającym jego losy, zachowało się sklepienie gotyckie. Na terenie klasztoru są dwa portale późnogotyckie z pocz. XVI w. Przy kościele znajduje się dzwonnica ufundowana przez Tomasza Lubatowskiego w latach 1760–1761 i połączona z nią Drogą Krzyżową. Krużganki Drogi Krzyżowej pochodzą też z 1760/61 r. W 1818 r. przeprowadzono gruntowny ich remont oraz przełożono dach. Następna restauracja była w 1893 r. Całość utrzymana w stylu barokowym. Kościół i klasztor w Bieniszewie. Bieniszew – osada śródleśna. Pierwsza wzmianka w 1328 r. W 1663