Parafie

Parafia pw. Świętego Krzyża

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 9:00, godz. 11:00 (Łowiczek)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 17:00 (Łowiczek)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 17:00 (Łowiczek)

Księża

• ks. Dawid Drapała - Proboszcz

Kościoły

• kościół pw. Świętego Krzyża - Łowiczek

Historia parafii

Łowiczek to dawna wieś szlachecka. Parafia i pierwsza świątynia powstały prawdopodobnie już w XII wieku. Świątynia była drewniana i przypuszczalnie spłonęła. Druga świątynia pojawiła się prawdopodobnie przed 1325 r., pw. św. Idziego, ufundowana przez właściciela Łowiczka i kolatora świątyni. I ta nie przetrwała długo. Kolejna, o której posiadamy dane, powstała w 1582 roku. Nosiła wezwanie jak poprzednia, św. Idziego, ale też pojawiło się wezwanie drugie – Świętego Krzyża. Była drewniana z murowaną zakrystią i wieżą spełniającą rolę dzwonnicy. W 1620 roku Jan Łowicki dobudował murowaną kaplicę. W 1700 r. świątynia spłonęła. Po jedenastu latach ówczesny kolator, Chryzostom Słubicki, na dawnych fundamentach dokonał odbudowy. Świątynia została konsekrowana staraniem kolejnych kolatorów Kanigowskich przez bp. Franciszka Kanigowskiego w 1757 roku. Kolejny właściciel Łowiczka, Julian Wolski, dobudował murowaną boczną kruchtę. Kościół ten przetrwał prawie w niezmienionej formie zewnętrznej do naszych czasów. Drewniany, konstrukcji zrębowej, oszalowany, z wieżą konstrukcji słupowej. Od północy i południa otynkowane przybudówki. Orientowany. Prezbiterium zbliżone do kwadratu, zamknięte dwubocznie. Przy nim od strony północnej przybudówka mieszcząca zakrystię i kruchtę. Nawa jest szersza, prostokątna z kwadratową kaplicą od północy. Od strony południowej znajduje się kruchta, od zachodu wieża z dwoma składami po bokach. W zamknięciu prezbiterium wisi ludowy krzyż. Dachy na kościele siodłowe, kryte blachą. Nad nawą znajduje się barokowa wieżyczka na sygnaturkę, baniasta z ośmiokątną latarnią, pokryta blachą. Kaplica opięta jest w narożach wydatnymi skarpami z uskokiem. Od strony północnej zwieńczona trójkątnym szczytem, który na bokach posiada stożkowe sterczyny. Północno-wschodni narożnik zakrystii wzmocniony skarpą. Do kruchty przy zakrystii drzwi żelazne, okute skośną blachą z XVIII wieku. Wieża o ścianach pionowych z przybudówkami po bokach zadaszonymi pulpitowo, hełm kształtny barokowy, baniasty z ośmioboczną latarnią, pokryty blachą. Na szczycie hełmu znajduje się metalowy dwumetrowy krzyż. Wewnątrz stropy płaskie ze skromną polichromią. Okna zamknięte odcinkowo, w kaplicy półkoliście z kluczem. Chór muzyczny, pierwotnie zawieszony na profilowanych belkach, obecnie wsparty na dwóch słupach. Tęcza prostokątna, w górnej części o wykroju falistym z wałkiem pośrodku; belka profilowana, wsparta od północy na ozdobnym tralkowym słupie z około XIX w. Na belce umieszczony herb Prus I oraz późnobarokowa rzeźba Ukrzyżowania. Powyżej na tęczy znajduje się osiem rzeźb aniołków z rokokowymi kartuszami, na których są namalowane Arma Christi. Ołtarz główny późnobarokowy z pierwszej połowy XVIII wieku, wypełniający zamknięte prezbiterium, z wolnostojącymi kolumnami, między którymi znajdują się bramki. Na drzwiczkach bramek namalowane postacie świętych Piotra i Pawła, przemalowane na przełomie XIX i XX wieku. Na ołtarzu przy kolumnach znajdują się rzeźby świętych Piotra i Pawła oraz niezidentyfikowanych niewiast. Na bramkach znajdują się putta trzymające kartusze z monogramami JHS i MARIA. Na ołtarzu głównym znajduje się antepedium kurdybanowe, przekształcone z dawnego głównego, pierwotnie dwukondygnacyjnego ołtarza. Ołtarz w kaplicy od strony północnej obejmuje dolną część z rzeźbionym krucyfiksem pośrodku, przy ścianie północnej, uzupełniony rokokowym retabulum z rzeźbą św. Andrzeja w zwieńczeniu. Trzeci ołtarz znajduje się przy tęczy od strony południowej z rokokową mensą sarkofagową oraz obrazem św. Ambrożego. Ambona późnobarokowa pochodzi z około połowy wieku XVIII. Na parapecie ambony są rzeźby czterech ewangelistów. Na baldachimie postać Chrystusa błogosławiącego. Na uwagę zasługują trzy feretrony: rokokowy, z obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej, z połowy XVIII w.; rokokowo-ludowy, z rzeźbą Matki Boskiej Skępskiej, z przełomu XIX i XX wieku; z obrazami ludowymi, z pierwszej połowy XIX wieku przedstawiającymi św. Annę Samotrzeć i Matkę Boską Kodeńską. Portret trumienny fundatora kościoła Chryzostoma Słubickiego: pochodzący z 1727 r., na desce z herbem Prus I i Abdank oraz z napisem na odwrocie odnoszącym się do darowania miejscowemu kościołowi wsi Gawrony. Monstrancja z początku XVII w., z figurami Matki Bożej z Dzieciątkiem i świętych: Stanisława, Wojciecha oraz kartusikami, na których są litery KATA MV oraz MURSA. Relikwiarz barokowy z XVIII w., cynowy, krucyfiks barokowy z XVIII w., dwa lichtarze paschalne z drugiej połowy XVIII w., kielich z 1878 r. W kościele znajdują się organy tzw. szkoły piotrkowskiej z pocz. XX w., jednomanuałowe. Dzwonnica wzniesiona w drugiej połowie XIX w. Drewniana, konstrukcji słupowej, oszalowana. Dzwony trzy: „Wojciech”, na tysiąclecie wiary świętej 966–1966, „Maryja”, trzeci bez nazwy. Wykonał je Antoni Kruszewski z Węgrowa. W 2019 r. rozpoczęto całościowy remont kościoła, podzielony na etapy. Wykonano także kapitalny remont plebani i garażu, a na budynkach gospodarczych położono nowe dachy. Kapliczka w sąsiedztwie kościoła z około połowy XIX w. neogotycka. Murowana z cegły, otynkowana z ostrołukowymi blendami, szerszej kondygnacji, zwieńczona drewnianym słupem i żelaznym krzyżem. Remontowana w latach 2003–2009. Ostatni remont wykonano w 2020 r. Każda wioska posiada krzyż. Według relacji mieszkańców zostały postawione w okresie powojennym na miejscu starych.