Parafie

Parafia pw. Świętego Andrzeja Apostoła

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 8:30, godz. 12:00, godz. 10:30 (Witowo); godz. 10:30 (Płowce Drugie)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 7:30, godz. 17:00 (Witowo)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 7:30, godz. 17:00 (Witowo)

Księża

• ks. Andrzej Aniszczyk - Proboszcz

Kościoły

• kościół pw. Świętego Andrzeja Apostoła - Witowo
• kościół [bez wezwania] - Płowce Drugie
• kaplica pw. Świętego Krzyża - Witowo-Kolonia

Historia parafii

Stara wieś kujawska, będąca pierwotnie własnością monarszą. Od 1257 r. przeszła w posiadanie biskupów włocławskich, którzy w 1569 r. przeznaczyli ją na utrzymanie założonego wówczas seminarium duchownego. Parafia ta powstała przed 1325 r., ale czy kościół tamtejszy fundował jeszcze monarcha, czy biskup włocławski, powiedzieć trudno. Sądzić należy, że znana w drugiej połowie XVI w. świątynia pw. św. Andrzeja i św. Agnieszki była już drugą na tym miejscu. Była drewniana z wieżą. Przetrwała do lat dziewięćdziesiątych XVII w. W międzyczasie dobra witowskie, od 1569 r., znalazły się w uposażeniu seminarium duchownego we Włocławku, dlatego w 1694 r., gdy zaszła konieczność wzniesienia nowej świątyni parafialnej, dokonał tego członek kapituły włocławskiej Andrzej Albinowski, późniejszy sufragan, który w tym czasie zarządzał dobrami seminaryjnymi. Nowy rozdział w dziejach parafii rozpoczął się w 1720 r. Kiedy bowiem bp Konstanty Szaniawski zlecił opiekę nad seminarium zgromadzeniu Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo, inkorporował im także parafię w Witowie, tak iż każdorazowy rektor seminarium był jednocześnie proboszczem witowskim, z tym że na miejscu przebywał wikariusz spośród kapłanów diecezjalnych. Aczkolwiek w czasach opieki nad parafią przez zakonników w latach 1720–1864 nie wystawiono nowego kościoła, to jednak istniejący był zadbany, szczególnie zaś za Franciszka Płoszczyńskiego, ostatniego proboszcza misjonarza w latach 1851–1864. Gdy parafia wróciła pod zarząd duchowieństwa diecezjalnego, zwrócono uwagę na potrzebę budowy nowej świątyni. Plany zamówiono u architekta Konstantego Wojciechowskiego z Warszawy. Budowę zrealizowano w latach 1899–1903 za probostwa ks. Jana Szafrańskiego. Konsekracji dokonał bp Stanisław Zdzitowiecki 19 VI 1904 r. Jest to kościół murowany, neogotycki, posiada figury i obrazy barokowe z XVIII w. oraz kilka o charakterze ludowym. Gruntownie odremontowany i pomalowany w latach 1953–1954 oraz w latach 1980–1981. W latach 1982–1983 zainstalowano witraże figuralne świętych polskich (16 witraży) zaprojektowane i wykonane przez artystów plastyków Elżbietę i Andrzeja Bednarskich z Rypina. W 1985 r. odwodniono kościół i plebanię. W 1986 r. przeprowadzono konserwację więźby dachowej i świątynię pokryto blachą miedzianą. W 1997 r. przeprowadzono renowację polichromii w świątyni i odnowiono ołtarze, co wykonali Stanisław i Paweł Długozimowie z Bądkowa. W 2004 r. obchodzono jubileusz 100-lecia kościoła parafialnego. Z tej okazji wybudowano marmurowy ołtarz i ambonkę. W 2013 r. wykonano oświetlenie zewnętrzne. W 2015 r. wykonano remont plebanii. Na terenie parafii leży znana od 1143 r. wieś Płowce. Nosiła przedtem nazwę Blewo. Rozsławiła ją bitwa z Krzyżakami w 1331 r. Stanowiła najpierw własność monarszą, później przez czas pewien należała do biskupów włocławskich. Wróciwszy w ręce królewskie, niebawem została przekazana w ręce szlacheckie Lubrańskich i innych. Jeszcze w 1331 r. bp Maciej Gołańczewski wystawił na miejscu bitwy kaplicę pw. św. Macieja, którą w 1363 r. podniósł do rangi kościoła parafialnego. Świątynia ta została w 1431 r. spalona wraz z całą wsią przez Krzyżaków, ale wkrótce odbudowana. Od 1499 r. Płowce znalazły się w ręku Lubrańskich, a potem Leszczyńskich, innowierców. Parafia, a z nią jej świątynia, zostały zabrane katolikom. Przywrócono im kościół w 1589 r., a nawet odremontowano. Kolejną naprawę przeprowadził ok. 1640 r. Kacper Działyński, bp chełmiński i kolator parafii. Ponieważ parafia była niewielka i często bez własnego proboszcza, w 1711 r. postanowiono włączyć ją do parafii Witowo, chociaż przez czas pewien podczas wizytacji parafii wyrażano opinię, że należałoby ją przywrócić. Świątynia pozbawiona opieki chyliła się ku upadkowi, tak że w 1752 r. ją rozebrano. Pomimo późniejszych orzeczeń, że należałoby kościół odbudować, nigdy do tego nie doszło, bo warunki zaborów temu nie sprzyjały. Przez pewien czas od 1912 r. stała tam kaplica przydrożna wybudowana przez Biesiekierskich, rozebrana w czasie wojny przez okupanta. Obecnie, staraniem parafii witowskiej, przy drodze do Witowa pobudowano kościół filialny (lata budowy 1989–2000) według projektu inż. Jerzego Kociołowicza z Włocławka. Obok kaplicy, na dawnym cmentarzu poległych rycerzy w 1331 r., jest obecnie mały obelisk upamiętniający bitwę pod Płowcami. Przy trasie Brześć Kuj. – Radziejów w 630. rocznicę bitwy pod Płowcami w 1961 r. – w miejsce kopca z krzyżem usypanego w 1931 r. – został postawiony obelisk według projektu prof. Stefana Narębskiego. Obok w 1981 roku postawiono krzyż. Kaplica publiczna pw. św. Krzyża na cmentarzu grzebalnym, murowana, kryta blachą. Wyremontowany w 2014 r. Krzyże przydrożne: Witowo, Samszyce, Kolonia Witowo – ku czci pomordowanych kapłanów z Osięcin (błogosławionych), Sadług, Sadłużek, na trasie z Witowa do Płowiec – 3. Kapliczki poświęcone czci Matki Bożej w Czarnocicach, Sadłogu, Torzewie, Powałkowicach, Płowcach, Kol. Witowo. Figura Najświętszego Serca Pana Jezusa – Kolonia Witowo.