Parafie

Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego

Msze Św.

Msze Św. w niedziele:
godz. 9:00, godz. 11:30, godz. 7:30 (Spycimierz)

Msze Św. w dni robocze:
godz. 8:00, godz. 17:00 (Spycimierz)

Msze Św. w święta zniesione:
godz. 8:00, godz. 17:00 (Spycimierz)

Księża

• ks. Dariusz Ziemniak - Proboszcz

Kościoły

• kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego - Spycimierz
• kaplica [bez wezwania] - Spycimierz

Historia parafii

Początki tej miejscowości, położonej nad rzeką Wartą niedaleko Uniejowa, łączą się ściśle ze znajdującym się tu ongiś grodem, broniącym na północy Ziemi Łęczyckiej, a potem wschodniej granicy Ziemi Sieradzkiej. Stary gród kasztelański, po którym pozostało stożkowe grodzisko położone na wschód od współczesnego Spycimierza, znajdował się w widłach rzek Warty i Czarnej Strugi. Najstarsza wzmianka o tym grodzie (Zbuczmir) zawarta jest w tzw. dokumencie mogileńskim z 1065 r. Jego starożytność potwierdzają odnajdywane tu groby z popielicami, świadczące o bardzo starym osadnictwie na tym miejscu. Upadek grodu spycimierskiego nastąpił po zniszczeniach z 1331 r., spowodowanych przez Krzyżaków. Od 1347 r. aż do rozbiorów Polski osada znalazła się we władaniu arcybiskupów gnieźnieńskich, którzy w pobliskim Uniejowie mieli swoją rezydencję. Parafia spycimierska pw. Podwyższenia Krzyża Świętego swoimi początkami sięga początku XII w. i do 1818 r. należała do archidiecezji gnieźnieńskiej. W 1491 r. abp Zbigniew Oleśnicki inkorporował parafę w Spycimierzu do kolegium mansjonarzy w Uniejowie. Do tego czasu duszpasterstwo sprawowane było przez miejscowych proboszczów. Inkorporacja wprowadziła tę główną zmianę, że nie było tu stałego proboszcza, ale mansjonarze po kolei przyjeżdżali tu w razie potrzeby oraz na niedziele i święta. Po 1818 r. parafia w Spycimierzu pozostała inkorporowana do parafii uniejowskiej, a duszpasterstwo z dojazdu pełnili wikariusze z Uniejowa. Dopiero w drugiej połowie XIX w., od ok. 1865 r., Spycimierz otrzymał własnego proboszcza. Pierwsza wiadomość o kościele przy grodzie spycimierskim została zanotowana przez Galla Anonima w 1106–1107 r. Kościół powstał prawdopodobnie przed 1106 r. Następny kościół na tym miejscu został prawdopodobnie ufundowany przez arcybiskupów gnieźnieńskich po 1347 r. W latach 1783–1784 wybudowano nowy kościół. Był to także kościół drewniany posadowiony na podmurówce. Otrzymał on przypuszczalnie stare wyposażenie. Renowację zewnętrznej strony świątyni wykonano w 1929 r. W 1943 r. świątynia została rozebrana przez Niemców. W latach 1945–1946 kościół został odbudowany, także jako drewniany i pod dawnym wezwaniem. W latach 1977–1983 świątynia ta została poddana gruntownej renowacji. Po wybudowaniu nowego murowanego kościoła ten drewniany został rozebrany. Obecny kościół parafialny został wybudowany w latach 1986–1992, staraniem proboszcza ks. Wojciecha Krzywańskiego. Projekt kościoła opracował mgr inż. Jan Kopydłowski z Poznania. Konsekracji świątyni dokonał 11 X 1992 r. biskup włocławski Bronisław Dembowski. Kościół murowany z cegły klinkierowej, pokryty blachą miedzianą. Polichromia – fresk mokry i sgraffito – autorstwa plastyków mgr Gizeli Klaryski z Torunia i mgr. Jerzego Pasternaka z Krakowa. Freski nawiązują do wezwania świątyni i obecności krzyża i Kościoła w dziejach narodu polskiego. W „nastawę” ołtarza wkomponowano elementy wystroju dawnego kościoła, m.in. rzeźby: Bóg Ojciec (pocz. XVIII w.), Chrystus Ukrzyżowany (XVII/XVIII w.); figury Maryi, św. Jana Ewangelisty, świętych Piotra i Pawła (XVIII w.), a także św. Stanisława Biskupa (poł. XVIII w.) i św. Floriana (XVII/XVIII w.). W latach 2003–2009 wyremontowano plebanię, ogrodzono cmentarz, wyposażono kaplicę przedpogrzebową i wyposażono kościół w organy. Szczególnie uroczyście obchodzone jest w parafii spycimierskiej Boże Ciało. Tradycja układania z tej okazji dywanów kwietnych ma około dwustu lat. Krzyże i figury przydrożne: 16.